İsrail vahşetinin, Ukrayna savaşının, Çine karşı Tayvanı zorlamalarının, Kübaya yapılan baskıların, İrana olan düşmanlığın, Latin Amerikadaki olayların, Suriye Irak savaşlarının birbirinden bağımsız olaylar olduğunu düşünenler olayın çok uzağındalar. Bugün Filistin İran Küba Çin Venezuela Rusya Afrika Latin Amerika aynı düşmanla savaşıyor. Düşmanın adı emperyalizm. Bunu anlamayıp her ülke her olayda birbirini satıp kendi çıkarı için farklı tavır alıyor sananlar ya emperyalist düşmanı gizlemeye çalışanlardır ya da aptallar. Küresel Güney topyekün her olayda tek cephe gibi hareket ediyor tavır alıyor emperyalizme karşı..Rusya Çin İran küresel güneyin başını çekenlerdir. Çin daha mı iyi Rusya daha mı iyi diyenler emperyalizme yani celladına aşık olmuş net gerizekalılardır.
Jason Hickel
(Ekonomi Antropolojisti)
İçinde bulunduğumuz anın bir kez daha ortaya koyduğu şey, Batı'nın "Soğuk Savaş" sırasındaki saldırganlığının hiçbir zaman sosyalizmi yok etmekle ilgili olmadığıdır. Bu, ekonomik egemenlik peşinde koşan çevre ülkelerdeki hareketleri ve hükümetleri yok etmekle ilgiliydi.Neden mi? Çünkü çevredeki ekonomik egemenlik merkezdeki sermaye birikimini tehdit etmektedir.
Bu, bugün de Batı saldırganlığının birincil hedefi olmaya devam etmektedir. Ve dünya sistemindeki şiddet, savaş ve istikrarsızlığın tek ve en büyük kaynağıdır.
Batılı güçlerin "Soğuk Savaş" sırasında küresel Güney'deki sosyalist hareketlerin (Küba, Çin, Vietnam ve Kuzey Kore'nin yakılması vb.) peşine düşmesinin nedeni, sosyalizmin Güney'in kendi üretici kapasiteleri emekleri, kaynakları ve fabrikaları üzerinde yeniden kontrol sahibi olmasını ve bunları yerel ihtiyaçlar ve ulusal kalkınma etrafında örgütlemesini sağlayacağını bilmeleriydi.
Bu gerçekleştiğinde küresel Güney'deki insanlar kendileri için üretmeye ve tüketmeye başladıklarında bu kaynakların artık merkezdeki tüketim ve birikime hizmet etmek için ucuza temin edilemeyeceği anlamına gelir, böylece Batı kapitalizminin her zaman dayandığı emperyal düzenleme bozulur (ucuz işgücü, ucuz kaynaklar, üretken kapasiteler üzerinde kontrol, hazır pazarlar). Unutmayın, merkezdeki tüm maddi tüketimin kabaca %50'si küresel Güney'den net olarak gasp edilmektedir. Savunmaya çalıştıkları şey de bu.
Ancak ekonomik egemenlik peşinde koşanlar sadece sosyalist hükümetler değildi. Siyasi dekolonizasyondan sonra, Güney'deki çok çeşitli hareketler ve devletler de ekonomik kurtuluş ve egemen endüstriyel kalkınma arayışına girdi. Batılı güçler de onlara aynı acımasızlıkla saldırdı (Endonezya, Brezilya, Guatemala, Demokratik Kongo Cumhuriyeti...).
Batılı güçlerin Güney Afrika'daki apartheid rejimini desteklemelerinin temel nedeni budur ve bugün İsrail rejimini desteklemelerinin nedeni de budur... Angola'da, Mozambik'te, Zimbabve'de ya da Kuzey Afrika ve Orta Doğu'daki Arap milliyetçi ya da sosyalist hareketlerden herhangi birinde sosyalizm ya da herhangi bir gerçek ekonomik egemenlik arayışında olan bölgesel hareketlere saldırmak ve istikrarsızlaştırmak için kullanılabilecek Batılı yerleşimcisömürgeci ileri karakollar olarak.
İran her zaman bu hikayenin merkezinde yer almıştır. Batılı devletler 1953 yılında son derece popüler olan başbakan Muhammed Musaddık'a karşı bir darbe düzenlediler. Kendisi sol eğilimli bir milliyetçiydi, sosyalist değil. Ancak İran'ın kendi kaynakları (özellikle de petrol) üzerinde kontrol sahibi olmasını istiyordu ve ABD ve İngiltere için bu kabul edilemezdi. Musaddık'ın yerini Batı destekli acımasız bir diktatörlük aldı. Sonunda 1979'da diktatörlüğü deviren ve mevcut hükümeti kuran devrim, bırakın sosyalist olmayı, sol eğilimli bile değildi. Ancak ulusal ekonomik kendi kaderlerini tayin hakkı istiyorlar ve bu yeterince günah. Irak ve Libya'nın hedef olmasıyla aynı nedenlerden dolayı hedef durumundalar.
Aynı şey Çin için de geçerli. Çin'in egemen sanayileşme yolu sosyalist olsun ya da olmasın artık Batı sermayesi için kolay bir ucuz işgücü kaynağı olmadığı anlamına geliyor. Arz fiyatı arttıkça Batılı devletlerin ve medyanın sabotajları da artıyor.
İşte içinde bulunduğumuz durum budur. Batılı egemen sınıflar, uluslararası kınamalara rağmen Gazze'deki müstehcen şiddeti ve soykırımı destekliyor, çünkü neredeyse her ne pahasına olursa olsun bölgesel ileri karakollarını korumak zorundalar. Dünyanın büyük çoğunluğu Filistin'in özgürleşmesini destekliyor ancak Filistin'in özgürleşmesi İsrail'in gücünü sınırlayacak ve bölgesel kurtuluş hareketlerinin önünü açacaktır ki bu da Batı sermayesinin çıkarlarına kesinlikle aykırıdır. Şimdi de İran'la savaşı kışkırtarak bölgesel bir yangını göze alıyorlar, aynı zamanda Çin'i askeri üslerle kuşatıyorlar, Küba'ya yönelik yaptırımları arttırıyorlar, Latin Amerika'daki ilerici hükümetleri kontrol altına almaya çalışıyorlar, Sahel ülkelerini işgal etmekle tehdit ediyorlar...
Bu kabul edilemez ve devam edemez. Uyguladıkları şiddet, istikrarsızlık, küresel Güney'de özgürlük ve kendi kaderini tayin etmek isteyen halkların ve hareketlerin uzun bir tarihsel sürecine karşı sürekli savaşlar... tüm dünya bu korkunç kabusun içine sürükleniyor. Mevcut sermaye birikimi dinamiklerini korumak için yüz milyonlarca insana muazzam acı ve sefalet yaşatmaya razılar. Bu düzen aşılmadan ve postkapitalist dönüşümler gerçekleştirilmeden barışa kavuşamayacağız.
